BINGO

Daar gaan we weer! Inmiddels zijn we er toch wel achter dat het leven hier prijzig is. Heull prijzig. Zo kwamen we op een vacature voor een baantje bij het Formule 1 evenement hier in Melbourne. Ons " beste" pakje aangetrokken, borstjes vooruit, kontje naar achteren, hakken aan, al klauterend uit onze dikke bak kwamen we erachter dat er ook wel aardig wat mannen waren die kwamen solliciteren. En zelfs ook wat vrouwen die net iets te kort waren voor hun gewicht. Huh, hoe dan?! Nou eenmaal binnen realiseerden we ons dat het om een schoonmaakbaangje ging:) (grapje dat wisten we natuurlijk wel).. Geen pitpoes carriere voor ons dus. Ook geen hakken. Aangezien er 300 mensen nodig waren en het een goed verdienend baantje is voor die 4 dagen, er veeeel meer mensen op kwamen dagen, waren de formulieren vergeven. Wij mie baaln'. Toch, eenmaal ons eigen assessmentje ingevuld (Looks: 5, English speaking: 5..etc), was daar een Engelse chick die meteen een vinkje op ons blad zette zonder er naar te kijken, toen ze hoorde dat we Nederlands waren en 'goed' Engels spraken. Naja we wachten nog altijd op een mail.

Intussen gebeurde er niet veel, beetje sporten, beetje lachen af en toe, eten ook. Soms ook doen alsof we het leuk hebben samen..hebben we niet. Toch wel grappig om zo vaak te horen van mensen dat ze denken dat we elkaar al jaren kennen;). Ooit was er een telefoon, mét hoesje, veilig aangeschaft in Nederland. Toen liet Marlou haar mobieltje vallen, hoesje kapot. Doei hoesje. 38 aziatische tentjes langs gegaan, vragen naar hoesje voor Huawei G7, ik werd aangekeken alsof ik ze vroeg hun selfiestick in de frituur te gooien met een scheutje water, in het Chinees. Deed ik eigenlijk ook, maar mooi niet dat ze die telefoons hier dus kennen. Dus Marlou weer verder zonder hoesje, niet zo slim he nee. Want toen liet ik hem van ongeveer 6cm hoog vallen, katse scherm kapot. Naja lak aan een hoesje, komt wel, het scherm was nu toch al 'vertiefd' (cc: Mariska).
Na een avondje voortreffelijk koken, met al onze roomies in de kleine keuken gepakt, bleek het niet zo handig om de telefoon te laten liggen, afwaswater. En dat was het dan, doei telefoon. Niks-nakkes-nada deed het nog.

Enige dagen heerlijk rustig afzien zonder bereikbaar te zijn, vlak voordat we besloten te gaan kamperen (want ja dat comfortabele gedoe is te veel na een x-aantal dagen) moest er nog een nieuwe telefoon komen, drama. Naja goed, lang verhaal kort, kleine 600$ lichter, mét hoesje. Bingo. Dachtik. Eenmaal in de auto naar de Grampians past dat verrekte hoesje dus niet voor waar ze me die voor verkocht hadden, moest ik alsnog voorzichtig aan doen met m'n nieuwe mobieltje..
Samen met Alba zijn we onze waggie ingestapt, wederom de fameuze poort van de GOR (Great Ocean Road omdat dat niet zo snel is) gepasseerd en wat gave kiekjes genomen, dit keer eerder afgeslagen richting de Grampians. De volgende dag zijn Nikki en ik de Mount Rosea beklommen, een klim was het ook wel! 's Ochtends optijd weg, wat opwarmende slangen wakkergemaakt, dit keer een duidelijke "Flight" reactie toen Nikki tralalalala over een zwarte slang stapte maar deze niet gezien had. Ik volgde haar dus zag hem net optijd om het beest niet te vermorzelen...oke of gebeten te worden misschien. In totaal dus 6 uur geklommen en afgedaald, met het ene uitzicht nog mooier dan de andere. Steeds de gele peiltjes volgend tot we bij top waren. Oké er ligt nog net geen sneeuw op 500/600 meter hoogte, maar toch!
Geheel bezweet en wel, ook weer opgedroogd, hoppakeee het tentje in bij terugkomst. Die dodelijke red-back spider in het wc-hok hield ons ook niet veel langer op. Onze nieuwe K-Mart tenten zijn overigens echt tha bomb.
Dag 3, een watervalletje bezocht zo wild stromend dat door een straaltje urine van een oud uitgedroogd iemand nog verslagen wordt, Silverband Falls. Daarna naar een stadje verderop gereden waar een zwembad MET douche was. Het voelde precies als zo'n Expeditie Robinson moment dat ze na 5 weken een keer een douchebeurt winnen. Bingo!! Na zo'n verkwikkende douche voelden we ons dus helemaal herboren en besloten om die avond/nacht de Milkyway wederom te gaan bekijken bij een uitkijkpunt zo'n 45min rijden bij ons vandaan. Nu begin ik dus een nieuwe alinea.

Oke, we wisten dat kangaroos en wallabies tegen de schemer meer tevoorschijn komen, maar DIT. Nikki, een van de grootste dierenliefhebsters die ik ken, kon de gedachte niet aan om te rijden snachts, met de mogelijke kans iets aan te rijden. Nu wil ik niet beweren dat ik hier géén problemen mee heb, maar durfde het wel aan. En daar ging die dan. Vooraf informerend bij de meiden wat te doen als we er een aanrijden? Wat als die half dood is?? Hoe dan ook, het duurde niet lang tot de eerste hoppende beesten werden gespot, al moet ik zeggen dat ze niet eens zo heel erg hoppig waren want een naderende 4WD lijkt ze eerder doen verstarren. OF juist de weg oversteken. 50-50 dus! Maximaal gefocusd, maximaal 60km per uur rijdend, remmend, richting Baroka lookout. In Halls Gap werd het nog interessanter, niet alleen de populatie skippies namen in veelvoud toe, op het laatste moment spot ik nog even een huge-ass damhert rechts langs de weg. Nikki verstijfd die hem overigens al eerder had gezien, ik uitwijkend, f#cking hell dat was close. Na enigszins op adem te zijn gekomen na de een paar minuten, breekt er opnieuw blinde paniek uit naast me. "ZIT DIE IN DE AUTO!?!?!?!!!?!? IK ZIE HEM NIET!!" Vol in de ankers, ik kreeg geen duidelijk antwoord wat er nou precies was, alleen maar spartelende handen en benauwd gegil. Oke ik had een dergelijk vermoeden, en kneep hem aardig..goddank dat die spin, zo groot als een hand (die ik natuurlijk niet zag) aan de buitenkant van het raam zat.. Inmiddels in sauna Saré aan het rijden, maar o-wee die ramen blijven dicht, straks zat die spin er nog!? Weer verder de weg op, nu omhoog, 40km per uur, vrij onwennig voor ons. "Oke als we straks een kangaroo doodrijden, zegt Nikki, dan spelen we in ieder geval dít nummer". Dus ze zet dat nummer erop, en jahoor, het gevreesde lijkt te gebeuren..BINGO. Een skippy op de smalle kronkelweg langs de afgrond, schiet ons voor de auto. Op dit moment kwamen er toch wel aardig wat scheldwoorden naar buiten, naast een intense gil. Nikki was in de veronderstelling dat dat beest al plat onder de auto lag, gelukkig zie ik een seconde later dat dat arme beest enigszins verward voor ons uit hopt, de berm in. Ennnnnnn door, er lebt nog, gelukkig valse bingo, geen Henri stofzuiger. Bochtje om, wéér in de ankers voor nog een skippy die levensmoe is. Tot aan Baroka lookout durfde ik dus niet veel harder dan 30km/uur te rijden, inmiddels anderhalf uur verder, kunnen we eindelijk uit de auto om die prachtige milkyway te zien. Én dat was die, voor welgeteld 2 minuten lang, in het pikkedonker in een bos, met fladderende beesten om ons heen. Op dat moment was het wel genoeg, als 3 heldinnen op sokken, armen ineen, zaklampjes aan, maakten we aftocht naar de auto. Al weet ik niet wat ik liever deed. Op de terugweg zijn we nog verschijdene verstarde kansspelletjes tegengekomen, gelukkig hadden we weer geen bingo. Toch begon ik me na een tijdje wel erg ongemakkelijk te voelen. Steeds vaker remmend voor iets dat bij benadering een plant blijkt te zijn. Ik heb hele kuddes ratten langs de weg gezien en ook Nikki begon last te krijgen. Op een gegeven moment ging het echt te gek toen we beiden een krokodil meenden te zien, Alba sliep wonder boven wonder als een roosje, wij zaten te spacen voorin de auto, wat een duo. Blijkbaar heeft die focus dus zo'n effect op je, wat was ik blij dat we zonder ongelukken terug waren bij onze prachtige tenten!! Oogjes toe, en nog steeds zag ik ze overál.

De volgende dag zijn we optijd opgestaan, de voorgaande dag hadden we nieuwe buren ontmoet, een echtpaar met 5 kids die Australië aan het rondreizen waren, wat een fantastisch gezin. Ze hebben ons tevens verdergeholpen door de westkust uit te stippelen met allemaal hoogtepunten en bezienswaardigheden. Vol goede moed en verjaardagscake van een van de kinderen, zijn we uiteindelijk smiddags vertrokken richting Loch Ard Gorge dat aan de GOR ligt. Wat zijn we toch ook blij met het feit dat we eigen vervoer hebben, die grote witte touringbussen met hoofdzakelijk Aziaten laten ons de tranen in de ogen schieten. Eenmaal terug in Melbourne, thuis, was ik toch echt wel kapot van het rijden. Tot aan de volgende dag 13u geslapen.

En zo ging ons leventje verder! Wat gezond kokend, wat we overigens al deden, leverde ons een nieuwe huisgenoot op, Agnes. Agnes is een sellerie plant, overleefde opgegeten te worden, weggegooid te worden, na 4 dagen eenzaamheid had ze het ook nog geflikt om wat babies in dr te laten groeien. Taai dus, en nog altijd staat ze er, want die credits had ze nu wel gespaard. Agnes heeft een eigen facebookpagina. Agnes heeft trauma's.

Na het leuke fenomeen "Lentils as Anything" mee te maken, wouden we meer zien van deze organisatie. Namelijk een restaurantketen waar je vegetarische oosterse maaltijden eet, uiteindelijk betaal je naar wat je het waard vindt. Super, heerlijk gegeten en naar voldoening betaald uiteraard. Op meerdere plekken in de stad zit dit restaurant, op het programma BNN op reis zagen we hem ook voorbij komen, dit keer in Abbotsford, een terrein waar vroeger een klooster was. De 2e keer dat we hier kwamen, om het park te bekijken hebben we bij een 3-point-turn op de weg een klein ongelukje gemaakt. Aangezien een meisje-in-sportkleding-dat-van-haar-suffe-kantoorbaantje-kwam het nodig vond om wedstrijdje te doen bij achteruitrijden uit een parkeerplaats. Iets te laat merkte ze dat onze trekhaak groter was dan haar auto, stonden we daar dus. Shit, en nu? Ze wil ons laten betalen. De volgende dag, uiteraard retesnel, zou het repareren 700 a 800$ kosten, ze wou het niet via de verzekering doen. Oke wij ook niet per direct, je betaalt een soort van eigen risico. Maar we waren er niet mee eens dat het ónze schuld was, dus wat hulp ingeroepen. Na gesprek met een advocaat blijkt dat we redelijk sterk stonden, gelukkig. Als we niet betalen, maar ze denkt een zaak aan te spannen, zou ze ons ten eerste niet eens te pakken krijgen zonder adresgegeven, ten tweede heeft ze geen poot om op te staan, ten derde kost het meer geld dan de eigenlijke kosten. Spannend, uiteindelijk zijn we van d'r af gekomen, wel krijgt ze wat geld. Voor de goede karma punten:) Die zij in ieder geval niet verdiend heeft met haar lulverhalen. Lang verhaal kort, ahum. Wat dat hier trouwens is met al die vrouwen, ze lopen allemaal in sportkleding, haren netjes, make-upje op, zonnebril, telefoon voor of aan het hoofd, EN MAAR ACTIEF WANDELEN.

Tattoooo time:) ik heb er eentje bij, simpel als het maar kan, een lijn aan de binnenkant van mijn linker pink. De beste ideeën komen na een paar drankjes blijkbaar, 2 weken later zat het idee nog steeds in mijn hoofd en kon ik bij navraag gelijk gaan zitten bij de lokale tattooshop in st. Kilda. Waarmee we belanden bij st. Kilda festival! Haddtttstikke mooie dag gehad, 2 weken later komen ons nog steeds nieuwe gebeurtenissen ten ore.

De week na st. Kilda festival was movie week, 2 films bekeken, eentje in een old school bioscoop, net als in de jaren 30. De dag erna naar een openlucht bioscoop. Eenmaal gesettled in de campingstoelen kon het eetfestijn beginnen zoals ik gewend ben van middelbareschool-jaren;) Dezelfde week komen we toch wel echt tot de bittere conclusie dat het leven hier te veel geld kost. Blijkbaar reed ik in de Grampians, onderweg naar de douche, 7 km te hard waar je 60 mocht. 190$ boete, plus nog eens 2 andere tolwegbelastingen, doei geld! Ja het wordt tijd voor farmwork, niet-werken is voor een tijdje leuk, maar wat ben ik blij als we straks fruit mogen plukken. Pokkelen in de zon! Ploeter'n.

"Jezus mina stil toch eens of ga in godsnaam een worst eten ofzo" klonk er een tijdje geleden onder me, zoals altijd hier, lig ik weer in een deuk voor het slapen gaan. De buren kwamen terug van booze-bingo bij X-Base om de hoek. Het is nu rustig, ook onder me pit er iemand, 02.54 snachts, ik knal nog wat fotootjes online en dan op naar morgen. 40 graden!