Werken is voor de dommen

Op 7 Maart vertrokken we uit Melbourne, dit vond ik niet zo leuk eigenlijk. Melbourne is nu een herinnering waar ik nog vaak aan terug denk. Daarna reden we met de auto naar Kooyoora State Park, daar was het erg warm, we moesten heel erg zweten enzo. Gelukkig gingen we nog een dag naar het zwembad, heerlijk afkoelen in het blauwe water tussen alle zwemleskinderen. We komen steeds dichter bij 11-3, op deze datum zal Maitreya plaatsvinden. De avond ervoor spenderen we bij Ruth, die woont in st. Arnaud, een leuk plaatsje waar ze ons een beetje de weg liet zien. We zijn 's avonds gaan eten met z'n drieën, ik at een schnitzel, met een glas Victoria Bitter bier. Dit bier smaakt een beetje naar Grolsch, best lekker!

Oké grapje, jullie denken toch zeker niet dat ik op deze manier mijn saaie leven hier ga omschrijven hè? Nee hè? Nee. Dus, helaas wat tijd verdaan om dat bovenste te lezen. Ja het leventje ging snel hier, maar tevens ook weer langzaam, inmiddels zit ik hier al 5 maand (máánd ja, voor alle grammarnazi's) en hebben we plotseling wel heel wat meer K's gemaakt dan verwacht. Melbourne hebben we verlaten, huilie huilie, want het was er echt onwijs gaaf. Hup, op naar Maitreya festival, al kamperend er naartoe. Daar bij Melville Caves hebben we echt rete warme dagen gehad (achteraf valt het mee met waar ik nu zit), korte wandeling door een klein rotsachtig gebied is al snel uitputtend. Maar prachtig mooi, sunset bekijken, grotjes onderzoeken. Aangezien we in ons tentje sliepen, dat snachts net zo weinig afkoelde als een gemiddelde sauna in volle werking, besloten we maar eens decadent te doen. Hop, naar het zwembad! Kleine 45m rijden, maar ach, zijn we zo. Tussen de zwembad kinderen in dus, ongevraagd begeleid baantjes trekken hoorde daar ook bij. Al terugrijdend 's avonds ziet de lucht er wel tamelijk grijs uit, eenmaal bij onze glamping aangekomen blijkt al gauw dat we onze tent uitgeregend blijven. Die gaasjes hielden die stortbui niet tegen helaas. De lieve buren die ons zagen struggelen nodigden ons uit voor een warme maaltijd, lieten tevens wat geheime goudklompen zien die ze al 'prospecting' gevonden hadden in deze omgeving. Klein fortuintje waard, en zo belandde er plotseling wat vergif in het eten van deze lieve mensen. Een ervan overleefde het bijna...:)
Aangezien alles was natgeregend hebben we alle meuk letterlijk in de auto gestouwd en zijn we verdergeknapt naar St. Arnaud, m'n eerste motel ervaring! Om daar even een memorabele avond van te maken kleurde Marlou haar haren paars, voor Maitreya uiteraard. De dag erna werd het festival dus mooi gecancelled. Kwalitatief Uitermate Teleurstellend. Hier hou ik het bij.

Aangekomen bij ons Air-BNB adres, een oudere vrouw van in de 80 die ons een overnachting biedt! Interessant, en hup zo werden we (enigszins met haar en het verkeer meekijkend) rondgereden in de auto van haar zoon, historische plekken in het kleine dorpje langs. 's Avonds een etentje bij het lokale culinaire etablissement, super. Bij dit etablissement belandden we de dag erna ook tevens, maar dan met halve liters VB, want wie bint ja wat wèènd.

"Keal, we moeten ècht werk hebben." In Loxton scheen werk te zijn bij wat fruitfarms! Na een mooie welkomst bbq stonden we de dag erna op de lijst van plukkers. Druivenplukkers. Met een busje zo gammel als een bejaarde met botontkalking, werden we gereden naar de boerderie. Druivenveld dus, het begin begon met wat twijfel: "Hier, hej' 'n schaar en handschoenen en in dat zwarte ding daarzo moet het in komen, hou zelf maar bij hoeveel je plukt." Oké dannnn, 4,5 uur later, 2 liter zweet, 30 buckets afgetopt, 35$ verdiend. Dag later, TRRRRRRRR doei Loxton, gaan we geen geld in besteden! Op naar een stad, finally, Adelaide here we come! Vast wel werk te vinden. Mooi niet, het kostte alleen maar geld, auto reparatie erbij, wat openstaande boetes, en "all of a sudden" een bericht dat ze mensen zoeken in een klein afgelegen plaatsje, Pine Creek. Ligt alleen nét iets uit de richting, 3000km :) Ach waarom ook niet, impulsiviteit ten top, blij om uit dat stoffige gat van een Adelaide te kruipen, om 4u s'ochtends. Want ze willen ons daar hebben!

Wat een beleving, 3 dagen non-stop rijden, 'even' langs Uluru rijden (die grote rode rots die daar ineens zomaar tevoorschijn komt), wat een prachtig land. Dus voor de vormgeving, we rijden van onder naar boven, dwars door het midden van Australië. De droogte, de roadtrains, roadhouses, uitgestrekte vlaktes met niks erop te zien, het heeft echt wat. Zelfs dwars door een rode wervelwind gereden! Zere kont van het zitten, brandende zon, alleen maar ARKO in de auto, maar wat een gave rit.

Nou dan komen we aan in Pine-in-my-ass-Creek. We zijn er na 5 dagen ploeteren, zweten, onvrijwillig gescheiden van elkaar, tot de conclusie dat dit niet gaat gebeuren. Dit, de eerste echte belevenis van iets waar vooraf nooit over gepraat wordt, uitbuiting in Australië. Én discriminatie van backpackers, klinkt debiel, maar het gebeurde. Dus, in plaats van om 7u 's ochtends de toiletten te gaan polijsten (en nog véél meer dingen met hetzelfde doekje) reden we vrolijk, schaterend en vol adrenaline langs plek des onheils. DOEIIIII, TUUUUTTUUUUUTTT!! ZO, bucketdingetje gedaan. Wát een lekker gevoel. Steek die maar in je klamme arie.

Via Kakadu national park op naar Darwin!! Maar eerst twee nachten 'afkoelen' van alle commotie de voorgaande week. Tamelijk benauwd weer, een goede onweersbui en regenbui maaktten het af. Klaar om de nacht in te gaan met jankende roedels met dingo's in de verte! Die warmte waren we te slim af, een klamboe met ons luchtbed eronder voorkomt dat we eindigen als uitgedroogd muggenvoer.
Na 2 dagen vakantie, op naar Darwin! Inmiddels zijn we wel redelijk gewend aan de warme temperaturen in het noorden, "The Territory" (Waar veel dingen op afgeschoven kunnen worden, ondervinden we later). Het werk zoeken zette zich voort, Nikki vond een backpackers bemiddelaar en op de valreep van "ja" zeggen op een andere baan, kwam deze baan! Gelukkig zitten we er alweer bijna een maand, verdienen we geld en spenderen weinig aangezien hier in Adelaide River (1,5u ten zuiden van Darwin) geen ruk te beleven valt.. Nouja, niet helemaal waar, we bevinden ons op een prachtige groene plek, BP tankstation, restaurant, bar, accommodatie bij elkaar. De mensen hier zijn goed voor ons, BBQ hier, cocktail daar, beetje werken;) Er zijn hier aardig wat mooie plekken qua natuur, een zeecontainer gym om de reisvetjes in toom te houden, een zwembadje en in het café de buffel uit Crocodile Dundee! Jaja. Krokodillen ja, nog niet genoemd. Er zitten wat krokodillen achter ons in de rivier (schijnt) we hebben nog niet echt de moeite gedaan om ze te zien. Maar hopen vurig op een Australische visgod die ons meeneemt op z'n boot. Ja dat vissen hier is echt een ding, jagen ook, crossen, 4wD'en, zuipen. Zuipen doen ze hier veel, de Aboriginals ownen iedereen daarin het hardst. Tevens zijn ze ook iedereen baas wat betreft lichamelijke odeur. Anyway, onze "black fellas" (ik citeer de gemiddelde black fella sprekend over een andere black fella) komen regelmatig langs, vaker bij Nikki in de bar dan bij mij in de keuken. Adelaide River heeft als bijnaam Adelaide Liver.
Onze week wordt tot nu toe nog altijd afgesloten met een uitstap naar Darwin, 'even' 1,5 uur heen rijden voor wat boodschapjes. Ondenkbaar in Nederland haha! Die uitstapjes monden zich een enkele keer uit in een weekend Darwin, de stad op de kop zetten op dinsdagavond is een van onze nieuwe "skills" die we op ons CV mogen zetten. Youkselouse. Hierover later meer.

Inmiddels is het alweer 13 mei, ik kan zo weer naar de keuken hobbelen om te werken. 2 dagen geleden een interessante trip gemaakt naar een aboriginal community, zo'n 300 km de bush in. Samen met een ouder gepensioneerd stel, in een onwijs grote 4wd over de dirttracks, bandje wisselen, beetje krant gelezen en wat goede plassen water doorkruisd. Na veel 'Aboriginal Artifacts' tegen te komen langs de weg bereiken we het dorp waar we een vergunning voor nodig hadden om binnen te gaan. Niemand die er naar vraagt, maargoed. Elk huis heeft een gesloopte auto voor de deur, bekladde muren, kinderen overal, geen tuin, geen gezellige veranda's en vooral geen "HOME, LOVE, HAPPINESS" of "LIFE LAUGH LAUGH" houtwerkjes op de side tables. Om er nu niet te veel een ethische verklaring van te maken, dit verhaal is namelijk al veel te lang, het was een eye-opener van een dag. Mooi, onwijs ruw, keihard en vol ongeloof. Terugweg nog wat "fellas" uit de brand geholpen die gestrand waren op het zandpad, een paar illegale biertjes in de auto gedronken, nieuwe scheldwoorden van mw. geleerd, na 700km knapp'n in de auto voelde mijn buik als opgeblazen babipangang met zuurkool en jus. Vraag me niet hoe. Het achterbankje was zo'n twijfelgeval, nét iets te veel ruimte voor een 2-zitter maar net iéts te weinig dus voor een normaal comfortabel achterbankje. Genoeg geneul over een achterbank. Ik ga nu slapen, wat toekomstplannen bekokstoven met Nikki en dan frrrris en fruitig naar een volgend dagje routinewerk in de keuken:) Het was me een waar genoegen, excuus voor de vertraging, er lagen wat bladeren op de rails. Doeiiiii groetjes thuis:)